Nowotwory układu pokarmowego - leczenie

Co to są nowotwory przewodu pokarmowego?

Nowotwory przewodu pokarmowego to rak przełyku, rak żołądka, rak jelita oraz rak trzustki i rak dróg żółciowych, pęcherzyka żółciowego. Do najczęściej występujących należą rak jelita grubego i rak żołądka. Objawy nowotworów przewodu pokarmowego są różne, niektóre łatwo przeoczyć, a im później stawiana jest diagnoza, tym szanse na wyleczenie mniejsze. Sprawdź, jakie objawy mogą sugerować nowotwór przewodu pokarmowego.Wczesne objawy nowotworów przewodu pokarmowego - raka przełyku, raka żołądka, raka jelita oraz raka trzustki czy rak dróg żółciowych łatwo przeoczyć bądź przypisać banalnym dolegliwościom, co może się źle skończyć. Dlatego warto zwracać uwagę na wszelkie nietypowe sygnały ze strony przewodu pokarmowego i w razie wątpliwości nie zwlekać z wizytą u lekarza. Sprawdź, co powinno cię zaniepokoić, co może świadczyć o nowotworze układu pokarmowego.

Jak wygląda leczenie i jakie są rokowania w nowotworach układu pokarmowego?

Rak przełyku i połączenia przełykowo-żołądkowego
Leczenie skojarzone raka przełyku o zaawansowaniu miejscowym powinno mieć charakter wielodyscyplinarny. Można je stosować wyłącznie w specjalistycznych ośrodkach o dużym doświadczeniu, ze względu na znacznie podwyższone ryzyko powikłań towarzyszących intensywnej terapii.

Leczenie chirurgiczne należy zaoferować wszystkim chorym na resekcyjnego raka nieszyjnego odcinka przełyku, których stan ogólny i wydolność fizjologiczna pozwalają na wykonanie takiej operacji.
U osób niekwalifikujących się do zabiegu operacyjnego z powodu współistniejących schorzeń lub niewyrażających zgody na leczenie chirurgiczne i będących w dobrym stanie sprawności należy rozważyć zastosowanie radykalnej chemioradioterapii (CRTH).
Chorzy na raka szyjnego lub szyjno-piersiowego odcinka przełyku (< 5 cm od mięśnia pierścienno-gardłowego) powinni otrzymać CRTH.

Kryteria braku możliwości wykonania resekcji są następujące:

guzy T4b z naciekaniem serca, dużych naczyń, tchawicy lub innych narządów; — guzy o dużych rozmiarach z przerzutami do węzłów chłonnych w wielu lokalizacjach, w połączeniu z podeszłym wiekiem lub złym stanem sprawności ogólnej chorego;
guzy pierwotnie nieoperacyjne przy braku odpowiedzi (lub progresji) na leczenie przedoperacyjne;
rak połączenia przełykowo-żołądkowego z przerzutami do węzłów chłonnych nadobojczykowych;
chorzy z przerzutami odległymi (M1), w tym chorzy z przerzutami do pozaregionalnych węzłów chłonnych. Wybór metody leczenia operacyjnego zależy od lokalizacji guza, dostępnego narządu do odtworzenia ciągłości przewodu pokarmowego i doświadczenia oraz preferencji chirurga.

U chorych z dysfagią, którzy nie są w stanie utrzymać pożądanego stanu odżywienia w czasie leczenia przedoperacyjnego, należy wykonać endoskopowe rozszerzanie nowotworowego zwężenia przełyku lub jejunostomię odżywczą. Zdecydowanie należy unikać wykonywania gastrostomii ze względu na znacznie gorszą jakość życia chorych po takim zabiegu oraz niemożność późniejszego wykorzystania żołądka do odtworzenia ciągłości przewodu pokarmowego podczas ewentualnej operacji radykalnej.

Najczęściej stosowany dostęp operacyjny obejmuje:

ezofagogastrektomię przezrozworową (bez otwierania klatki piersiowej);
laparotomię i prawostronną torakotomię;
prawostronną torakotomię i laparotomię z zespoleniem na szyi;
lewą torakotomię lub dostęp piersiowo-brzuszny z zespoleniem w klatce piersiowej lub na szyi.

Narządy zastępcze to (w kolejności preferencji): żołądek, okrężnica, jelito cienkie.

Można wyróżnić następujące zakresy wycięcia węzłów chłonnych: standardowy i rozszerzony. Rozszerzony zakres limfadenektomii przyczynia się do poprawy przeżycia we wszystkich stopniach zaawansowania, z wyjątkiem przypadków najwcześniejszych (ciężka dysplazja, T1a N0 M0) i najbardziej zaawansowanych (≥ 7 węzłów chłonnych z przerzutami) oraz dobrze zróżnicowanych guzów pN0 M0. Zalecane jest wycięcie 10 węzłów u chorych z guzami T1, 20 przy T2 oraz 30 przy T3–4. Wydaje się, że optymalnym sposobem jest tak zwana dwu- lub trójpolowa limfadenektomia (regionalny chłonny spływ brzuszny, piersiowy i ewentualnie szyjny) w wyselekcjonowanej klinicznie (na podstawie EUS/USG szyjnej ± biopsja) grupie chorych.
U chorych pierwotnie operowanych (bez przedoperacyjnej CRTH) pożądane jest wykonanie histopatologicznego badania przynajmniej 15 węzłów chłonnych w celu właściwego określenia stopnia zaawansowania nowotworu. Chorzy z nowotworami o zaawansowaniu miejscowym lub miejscowo-regionalnym w dobrym stanie sprawności i bez innych przeciwwskazań do wykonania rozległego zabiegu operacyjnego są poddawani przedoperacyjnej CRTH. W przypadku raka gruczołowego połączenia przełykowo-żoładkowego najczęściej stosuje się przedoperacyjną i pooperacyjną chemioterapię (CTH) (informacje o CTH okołooperacyjnej — podrozdział poświęcony rakowi żołądka).
Rak przełyku charakteryzuje się złym rokowaniem — odsetek przeżyć 5-letnich wynosi około 10%.

Nowotwory żołądka

Siódme wydanie klasyfikacji TNM według UICC/AJCC z 2010 roku, a także nowa wersja japońskiej klasyfikacji raka żołądka i zaleceń leczniczych, Japanese Gastric Cancer Association (JGCA) (3. edycja z 2010 r.), zmieniają definicje limfadenektomii D1/D2, w zależności od rozległości resekcji żołądka. Zalecane jest wycięcie przynajmniej 2/3 części żołądka z limfadenektomią D2, która obejmuje stacje węzłów chłonnych 1, 2*, 3–7 (okołożołądkowe, D1) oraz 8, 9, 10*, 11 i 12 (*węzły chłonne okołowpustowe lewe i wnęki śledziony nie muszą być usuwane w czasie resekcji dalszej części żołądka).

Należy dążyć do tego, aby wynik badania histologicznego preparatu chirurgicznego po regionalnej limfadenektomii zawierał ocenę więcej niż 15 węzłów chłonnych.
Nie zaleca się splenektomii lub wycięcia ogona trzustki. Wycięcie śledziony jest dopuszczalne w przypadku jej bezpośredniego naciekania przez ciągłość lub zajęcia wnęki śledziony. Można rozważać jejunostomię odżywczą, zwłaszcza u chorych, u których przewiduje się pooperacyjną chemioradioterapię (CRTH).

Neoadiuwantową CRTH niekiedy stosuje się w rakach połączenia przełykowo-żołądkowego, natomiast jej zastosowanie w rakach żołądka jest przedmiotem badań klinicznych. Napromienianie paliatywne u chorych z guzem nieresekcyjnym jest uzasadnione wyłącznie w przypadkach niedokrwistości spowodowanej krwawieniem z guza.
U chorych na resekcyjnego raka żołądka lub raka połączenia przełykowo-żołądkowego okołooperacyjna CTH (stosowana zarówno przed operacją, jak i po zabiegu) pozwala uzyskać wydłużenie czasu przeżycia (całkowitego i wolnego od nawrotu choroby) w porównaniu z leczeniem operacyjnym.

Podobne obserwacje dotyczą uzupełniającej CRTH. Mimo że metoda ta została uznana za standardową w Stanach Zjednoczonych, w krajach europejskich zwykle wykorzystuje się ją u chorych po nieoptymalnej limfadenektomii (obejmującej < 15 węzłów chłonnych) lub po resekcji mikroskopowo nieradykalnej (R1).
Chemioterapia rozsianego raka żołądka wpływa zarówno na przedłużenie czasu przeżycia, jak i poprawę jakości życia chorych.

Nowotwory jelita cienkiego

Całkowita duodenektomia z zaoszczędzeniem trzustki jest zalecana jako leczenie pojedynczych polipów dwunastnicy o wysokim ryzyku (niemożliwych do wycięcia miejscowego) oraz polipowatości dwunastnicy u chorych z zespołem FAP. Operacja ta umożliwia zachowanie całej trzustki i wykonanie mniejszej liczby zespoleń niż w klasycznej operacji Whipple’a, chociaż odsetek powikłań jest zbliżony.
Jedyną metodą leczenia radykalnego jest leczenie operacyjne: endoskopowe w przypadku polipów lub raka w polipie bądź chirurgiczne wycięcie jelita na drodze laparotomii albo laparoskopowo. Wykonanie resekcji R0 jest możliwe u 40–65% chorych i powinno obejmować zmieniony odcinek jelita wraz z guzem i marginesami zdrowych tkanek oraz regionalnym układem chłonnym. W rakach okolicy okołobrodawkowej dwunastnicy może być konieczna pankreatoduodenektomia. W przypadkach nieresekcyjnych zwykle wykonuje się zespolenie omijające.

Rokowanie zależy głównie od zaawansowania oraz resekcyjności guza. Odsetek 5-letnich przeżyć po resekcji wynosi 10–30%.
Zastosowanie skojarzenia FU, mitomycyny i doksorubicyny (schemat FAM) umożliwia uzyskanie około 20% odpowiedzi obiektywnych i mediany czasu przeżycia wynoszącej 8 miesięcy. Pewną korzyść, zwłaszcza w odniesieniu do czasu wolnego od progresji oraz odsetka odpowiedzi bezpośrednich, może przynieść dołączenie do FU analogu platyny, przede wszystkim cisplatyny.

Mimo że do leczenia uzupełniającego po radykalnym zabiegu operacyjnym na ogół kwalifikowano chorych w III stopniu zaawansowania, retrospektywna analiza dotycząca łącznie 54 osób wskazuje, że w porównaniu z wyłączną obserwacją chorzy poddani leczeniu uzupełniającemu odnieśli korzyść w postaci wydłużenia czasu wolnego od choroby. W związku z tym u chorych z przerzutami do węzłów chłonnych, będących w dobrym stanie sprawności ogólnej i niemających przeciwwskazań do CTH, można rozważać zastosowanie leczenia uzupełniającego zawierającego fluoropirymidynę.

Nie wykazano korzyści ze stosowania uzupełniającej RTH lub CRTH u chorych na raka jelita cienkiego. W niektórych ośrodkach uzupełniającą RTH stosuje się u chorych z niekorzystnymi czynnikami rokowniczymi (naciekanie trzustki, niski stopień zróżnicowania raka, przerzuty do węzłów chłonnych, naciekanie raka w marginesach resekcji), ponieważ może zmniejszyć ryzyko nawrotu miejscowego nowotworu, ale jej wpływ na czas przeżycia jest niepewny.

Rak trzustki i brodawki Vatera

Zarówno w Polsce, jak na świecie wyniki leczenia raka trzustki pozostają złe — odsetek 5-letnich przeżyć wynosi około 5%, a wskaźnik umieralności ma zbliżoną wartość do wskaźnika zachorowalności. Przyczyną tego jest znaczna biologiczna i kliniczna agresywność nowotworu oraz brak wczesnych objawów, co sprawia, że u większości chorych jest on rozpoznawany w zaawansowanym stadium. Tylko w około 20–30% przypadków jest możliwe podjęcie próby radykalnego leczenia operacyjnego, a 5-letnie przeżycia w tej grupie nie przekraczają 20%.

Uzupełniająca chemioterapia (CTH) u chorych po resekcjach R0 oraz CHT zastosowana po resekcjach R1 przynajmniej 2-krotnie zwiększa odsetek przeżyć 5-letnich. Wartość uzupełniającej chemioradioterapii (CRTH) budzi kontrowersje.
Rokowanie u chorych leczonych chirurgicznie zależy przede wszystkim od doszczętności resekcji (w tym stanu marginesów okrężnych), a także od wielkości guza, zajęcia węzłów chłonnych, naciekania naczyń i nerwów oraz stopnia histologicznego zróżnicowania. Niekorzystnym czynnikiem rokowniczym jest stężenie CA 19-9 powyżej 180 j./ml. Przedoperacyjne stężenie CA 19-9 powinno być oznaczone po ustąpieniu żółtaczki mechanicznej, ze względu na ryzyko uzyskania wyniku fałszywie dodatniego.
Radykalne leczenie operacyjne jest możliwe tylko w I i u wybranych chorych w II stopniu zaawansowania. U chorych na miejscowo zaawansowanego, nieoperacyjnego raka trzustki dopuszcza się stosowanie CTH samodzielnie lub w skojarzeniu (jednoczesnym lub sekwencyjnym) z napromienianiem. U części chorych leczenie neoadiuwantowe (indukcyjne) może umożliwić resekcję.

Średni czas przeżycia u chorych na zaawansowanego raka trzustki wynosi około 6 miesięcy. Systemowe leczenie paliatywne nieznacznie wydłuża czas przeżycia i poprzez kontrolę objawów poprawia jakość życia, ale nie zwiększa odsetka przeżyć wieloletnich.
Rak trzustki jest nowotworem, któremu towarzyszą nasilone objawy, przede wszystkim bólowe. Dlatego poza leczeniem przeciwnowotworowym ważne jest postępowanie objawowe.
W leczeniu raka brodawki Vatera jedynie doszczętna resekcja jest postępowaniem radykalnym. Uzupełniająca CTH gemcytabiną (GCB) lub fluorouracylem (FU) wydłuża czas przeżycia. Pooperacyjną CRTH należy rozważać przede wszystkim u chorych po niedoszczętnych resekcjach lub w przypadku zajęcia węzłów chłonnych. Do czynników prognostycznych należą: wielkość guza, zajęcie węzłów chłonnych, naciekanie naczyń i nerwów, stopień zróżnicowania, typ histologiczny, hiperbilirubinemia oraz doszczętność resekcji.

Rak pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych zewnątrzwątrobowych

Podstawową metodą terapii jest leczenie chirurgiczne — u części chorych operowanych radykalnie jest możliwe wyleczenie. Chemioterapia i radioterapia (RTH) mają znacznie mniejsze znaczenie.
W krajach europejskich odsetek 5-letnich przeżyć chorych na raka pęcherzyka żółciowego lub raka dróg żółciowych wynosi przeciętnie około 15%, natomiast w Polsce jest mniejszy niż 10% (wg wyników badania EUROCARE-4).
Średni czas przeżycia chorych w raku pęcherzyka żółciowego to około 6 miesięcy, a około 90% z nich umiera w ciągu roku od ustalenia rozpoznania. Wskaźnik 2-letnich (!) przeżyć w zależności od stopnia zaawansowania wynosi: stopień 0 — do 78% (zwykle > 60 miesięcy), I — 45% (średnio 19 miesięcy), II — 15% (7 miesięcy), III — 4% (4 miesiące) i IV — 2% (2 miesiące).

W momencie rozpoznania u około 80% chorych na raka dróg żółciowych stwierdza się naciekanie naczyń, a u 35% przerzuty do węzłów chłonnych, dlatego zabiegi resekcyjne można wykonać w małej grupie ściśle wyselekcjonowanych chorych. Rokowanie jest zwykle złe — 50% chorych umiera w ciągu roku od rozpoznania. Resekcyjność tego nowotworu jest uzależniona od jego lokalizacji i stopnia zaawansowania. W obwodowej części dróg żółciowych jest on resekcyjny u około 30% chorych, a odsetek 5-letnich przeżyć w tej grupie wynosi 15– 45% (średnia 39 miesięcy). W proksymalnej części dróg żółciowych resekcyjność sięga 60% (3-letnie przeżycia do 20%). U chorych na raka dróg żółciowych po resekcjach R0 odsetek 5-letnich przeżyć wynosi 19–60%, zaś po zabiegach R1 nie przekracza 10%. Rozległe zabiegi resekcyjne obarczone są 5–20-procentową śmiertelnością i 30–50-procentowym ryzykiem wystąpienia powikłań. Wznowy najczęściej są lokalne, a przerzuty występują w regionalnych węzłach chłonnych i w wątrobie.

Pierwotne nowotwory wątroby

Leczenie chirurgiczne jest jedyną metodą, która może prowadzić do wyleczenia chorych na HCC. Resekcja jest postępowaniem z wyboru u chorych na HCC o małym zaawansowaniu z prawidłową wydolnością wątroby i brakiem objawów nadciśnienia wrotnego. U wybranych chorych możliwe jest przeszczepienie wątroby.
W leczeniu HCC przydatne są także następujące metody lokalnej ablacji: termiczna ablacja prądem wysokiej częstotliwości (RFA, radiofrequency ablation), ablacja laserowa, krioablacja i chemioembolizacja tętnicza (TACE, transarterial chemoembolization). Wymienione metody można stosować przezskórnie pod kontrolą USG, laparoskopowo i śródoperacyjnie. Metody TACE i RFA znajdują zastosowanie u chorych z przeciwwskazaniami do resekcji i wykorzystuje się je w celu zahamowania progresji choroby.
Wartość leczenia systemowego jest niewielka — sorafenib u chorych z zachowaną dobrą wydolnością wątroby nieznacznie wydłuża czas przeżycia chorych z nieoperacyjnym nowotworem. Leczenie uzupełniające sorafenibem jest nieskuteczne.
Odsetek 5-letnich przeżyć w HCC nie przekracza 10%, a średni czas przeżycia chorych z HCC niekwalifikującym się do leczenia miejscowego wynosi kilka miesięcy. Dane dotyczące rokowania u chorych leczonych miejscowo podano w dalszej części podrozdziału.

Wtórne nowotwory wątroby

Rozpoznanie choroby w stadium rozsiewu do wątroby w większości przypadków oznacza brak możliwości zastosowania leczenia radykalnego.
Paliatywne leczenie powinno być prowadzone według zasad postępowania przedstawionych w rozdziałach dotyczących poszczególnych nowotworów.
Szczególną sytuacją jest terapia chorych na raka jelita grubego z rozsiewem ograniczonym do wątroby, u których możliwe jest wykonanie doszczętnej resekcji, oraz u chorych na NET. W tej grupie można stosować leczenie miejscowe z zamiarem wyleczenia lub znaczącego wydłużenia czasu przeżycia. Leczenie chirurgiczne przerzutów do tego narządu polega na nieanatomicznym wycięciu części wątroby z przerzutem (metastazektomia) lub anatomicznych resekcjach wątroby (segmentektomia, bisegmentektomia, hemihepatektomia, rozszerzona hemihepatektomia). Resekcyjność zmian przerzutowych w wątrobie w przebiegu raka jelita grubego wynosi 20–30%. Głównymi czynnikami ograniczającymi radykalną resekcję przerzutów są: obecność zmian w obydwu płatach wątroby, liczba, wielkość, lokalizacja i stosunek do naczyń wątrobowych przerzutów oraz — przede wszystkim — obecność nieresekcyjnych zmian pozawątrobowych. Rozległa resekcja tego narządu u chorych z masywnymi zmianami obustronnymi może prowadzić do pozostawienia po zabiegu niewystarczającej ilości tkanki wątrobowej (< 30% prawidłowo funkcjonującego miąższu wątroby). W takich przypadkach embolizacja jednej gałęzi żyły wrotnej dla uzyskania hipertrofii pozostałego po resekcji miąższu wątroby oraz dwuetapowa hepatektomia mogą zwiększyć możliwość wycięcia. Możliwe jest również uzupełnienie resekcji termoablacją RFA lub krioablacją w celu zniszczenia zmian pozostałych po operacji. Najczęściej jednak w celu zmniejszenia objętości przerzutów i umożliwienia leczenia chirurgicznego stosuje się neoadiuwantowe leczenie systemowe.W wybranych sytuacjach (typ gruczołowy raka, pojedyncze przerzuty, rozsiew ograniczony do wątroby, długi okres wolny od nawrotu) resekcję przerzutów do wątroby można także rozważyć u chorych na inne nowotwory. Wśród nich grupa lokalizacji nowotworowych o najlepszym rokowaniu (opisywano nawet > 30% 5-letnich przeżyć w starannie wyselekcjonowanych grupach chorych) obejmuje: nadnercza, jądro, jajnik, jelito cienkie, brodawkę Vatera, pierś, nerkę i macicę. Nieresekcyjne przerzuty ograniczone do wątroby u chorych na NET uznaje się niekiedy za wskazanie do transplantacji wątroby.

Postępowanie w sytuacji rozsiewu do wątroby z nieznanego ogniska pierwotnego opisano w rozdziale Nowotwory o nieznanym umiejscowieniu pierwotnym.
Chorzy z jednoczesną obecnością zmian pozawątrobowych oraz przerzutami do regionalnych węzłów chłonnych okolicy wątroby charakteryzują się najgorszym rokowaniem (5-letnie przeżycia wynoszą < 4%); w tej grupie leczenie operacyjne z zamiarem wyleczenia jest bezzasadne. Całkowita liczba przerzutów ma większe znaczenie rokownicze niż ich umiejscowienie.

Kryteria nieresekcyjności przerzutów do wątroby są następujące:

obecność rozległych, nieresekcyjnych zmian pozawątrobowych, widocznych w badaniach KT lub PET;
radiologiczne cechy naciekania tętnicy wątrobowej, głównych przewodów żółciowych lub pnia żyły wrotnej;
masywne zajęcie miąższu wątroby (> 70%, > 6 segmentów lub naciekanie wszystkich trzech żył wątrobowych);
przewidywana niewystarczająca rezerwa czynnościowa wątroby po resekcji.

Tak zawężone kryteria nieresekcyjności sprawiły, że każdy chory, u którego można usunąć wszystkie zmiany przerzutowe z marginesem zdrowej tkanki (przy czym zastosowanie termoablacji może niekiedy poprawić efekty terapii w przypadku resekcji nieradykalnej) i który po resekcji wątroby będzie dysponował wystarczającą rezerwą czynnościową wątroby, powinien być rozpatrywany w zespole wielodyscyplinarnym (złożonym z radiologa, onkologa klinicznego i chirurga) jako kandydat do leczenia chirurgicznego przerzutów.
U chorych, u których wykryto pojedyncze zmiany o wielkości mniejszej lub równej 5 cm w segmentach obwodowych 2–6, alternatywą dla otwartych resekcji wątroby są zabiegi laparoskopowe — wiążą się one jednak z większą częstością pozytywnych marginesów resekcji (R1/2) oraz ryzykiem przeoczenia ukrytych zmian (przy braku USG śródoperacyjnej). Dlatego najważniejszy jest właściwy dobór chorych i dokładna przedoperacyjna ocena stopnia zaawansowania nowotworu, a laparoskopowe resekcje wątroby powinien wykonać chirurg posiadający duże doświadczenie zarówno w chirurgii wątroby, jak i w chirurgii laparoskopowej. U chorych kwalifikujących się do leczenia wielodyscyplinarnego takie postępowanie daje szansę na wyleczenie lub wieloletnie przeżycie.
Do czynników dobrego rokowania u chorych na raka jelita grubego leczonych operacyjnie należą: doszczętność resekcji, systemowe leczenie okołooperacyjne, dobra odpowiedź patologiczna na terapię neoadiuwantową (jeśli ją stosowano), małe stężenie CEA, rozpoznanie przerzutów metachronicznych, mniejsza liczba zajętych węzłów chłonnych lub cecha N0 po leczeniu pierwotnym, młodszy wiek, mniej chorób towarzyszących oraz terapia w specjalistycznym ośrodku.

Rak okrężnicy

Zasadniczą rolę w terapii raka okrężnicy odgrywa leczenie chirurgiczne — uznaje się je również za metodę radykalną u wybranych chorych z obecnością przerzutów odległych. Uzupełniająca CTH zwiększa odsetek wyleczeń u chorych charakteryzujących się dużym ryzykiem nawrotu, a CTH w postępowaniu paliatywnym istotnie wydłuża czas życia chorych. W przeciwieństwie do raka odbytnicy, rola RTH w leczeniu chorych na raka okrężnicy ma marginalne znaczenie.
Odsetki 5-letnich przeżyć w poszczególnych stadiach zaawansowania nowotworu na podstawie danych z rejestru SEER (Surveillance Epidemiology and End Results) przedstawiono w tabeli 30. Według danych pochodzących z badania EUROCARE-4 odsetek 5-letnich przeżyć chorych na raka okrężnicy, u których ustalono rozpoznanie w latach 1995–1999, wyniósł w Polsce 39% (średnia w Europie — 55%).

Rak odbytnicy

Leczenie chorych na raka odbytnicy wymaga współdziałania chirurga, radioterapeuty, onkologa klinicznego, radiologa i patologa — szczególnie ważna, poza chirurgią, jest rola radioterapii (RTH). Decyzje o wyborze postępowania należy podejmować podczas wielodyscyplinarnych spotkań klinicznych, a chorzy powinni być leczeni w oddziałach onkologicznych i operowani przez doświadczonych chirurgów (wykonujących ≥ 20 zabiegów rocznie).
Rokowanie w raku odbytnicy, w zależności od stopnia zaawansowania na podstawie amerykańskiego rejestru SEER, przedstawiono w tabeli 33. W badaniu EUROCARE-4 wykazano, że w Polsce odsetek 5-letnich przeżyć wynosi w całej grupie chorych 39% — średnia w krajach europejskich to 53%.

Gdzie pójść do onkologa w Warszawie w celu leczenia nowotworów układu pokarmowego?

Onkolmed Lecznica Onkologiczna jest to przychodnia onkologiczna w Warszawie w której działa Poradnia Nowotworów Układu Pokarmowego. Pracują w niej bardzo dobrzy i polecani lekarze specjaliści specjalizujący się w leczeniu nowotworów układu pokarmowego.
Przychodnia onkologiczna Onkolmed Lecznica Onkologiczna to bardo dobry wybór jeśli szuka się diagnozy i leczenia nowotworów.

W celu umówienia się na konsultację u chemioterapeuty, onkologa, skontaktuj się z placówką Onkolmed Lecznica Onkologiczna pod numerem telefonu: +48222902337.

Źródła:
http://www.onkologia.zalecenia.med.pl/pdf/zalecenia_PTOK_tom1_04_Nowotwo...

Powrót