Jakie ma zastosowanie terapia celowana i immunoterapia drobnokomórkowego raka płuc?

Co to jest drobnokomórkowy rak płuca?

Drobnokomórkowy rak płuca stanowi ok. 15% nowotworów wywodzących się z oskrzeli. Ten typ nowotworu najczęściej wiąże się z różnymi zespołami paranowotworowymi, w tym zespołem zaburzonego wydzielania hormonu antydiuretycznego, paranowotworowym zwyrodnieniem móżdżku i miastenicznym zespołem Lamberta–Eatona. Ze względu na to, że w przebiegu drobnokomórkowego raka płuca wcześnie dochodzi do przerzutów, rola leczenia chirurgicznego jako terapii pierwszego rzutu jest ograniczona. Choć nowotwór ten charakteryzuje się wysoką wrażliwością na chemioterapię i radioterapię, wyleczenie jest trudne do osiągnięcia. Standardem chemioterapii jest stosowanie pochodnych platyny z etopozydem. Połączenie tej metody z radioterapią klatki piersiowej również uważa się za skuteczne w terapii drobnokomórkowego raka płuca występującego miejscowo.

Skąd się bierze drobnokomórkowy rak płuca?
Drobnokomórkowy rak płuca stanowi blisko 20% wszystkich nowotworów pierwotnych tego narządu. Zważywszy na to, że rak płuca jest najczęstszym nowotworem złośliwym wśród mężczyzn i drugim, co do częstości wśród kobiet ogólna liczba osób z tym typem raka jest ogromna. Obserwacje epidemiologiczne wskazują na powolne zmniejszenie częstości występowania drobnokomórkowego raka płuca w ostatnich dekadach, przy wzroście udziału zachorowań wśród kobiet i osób w wieku powyżej 70 lat. W powstawaniu nowotworu zasadnicze znaczenie ma palenie tytoniu.

Jakie ma zastosowanie terapia celowana i immunoterapia drobnokomórkowego raka płuc?

Badania genomu komórek raka płuca pozwoliły na oznaczenie celów terapii ukierunkowanych molekularnie w niedrobnokomórkowym raku płuca, natomiast w przypadku raka drobnokomórkowego płuca okazały się nieskuteczne.
Zaburzenia genetyczne w drobnokomórkowym raku płuca dotyczą głównie genów supresurowych. Te nieprawidłowości polegające na utracie funkcji niektórych genów nie stanowią celu terapeutycznego dla leków ukierunkowanych molekularnie, dlatego leki celowane nie znajdują zastosowania w tej jednostce chorobowej. Z drugiej strony, immunoterapia wydaje się być obiecującą opcją terapeutyczną zarówno dla raka niedrobnokomórkowego, jak i drobnokomórkowego płuca.
Immunoterapia w drobnokomórkowym raku płuca to: interferon, szczepionki, przeciwciała sprzężone z lekami oraz inhibitory punktów kontrolnych. Interferon i szczepionki były oceniane w badaniach klinicznych II i III fazy, jednak na podstawie ich negatywnych wyników nie znalazły zastosowania w praktyce klinicznej. Przeciwciało sprzężone z lekiem to przeciwciało skierowane przeciwko określonemu antygenowi komórki nowotworowej sprzężone z lekiem cytotoksycznym. Takie połączenie daje korzystny efekt terapeutyczny, przy niewielkiej toksyczności. Przykładami takich leków są: Rovalpituzumab teserine – lek działający na ścieżkę the Notch przez ligand delta like protein 3 (DLL3) oraz sacituzumab govitecan (inhibitor topoizomerazy I sprzężony z przeciwciałem anty-Trop-2)
Rak drobnokomórkowy płuca jest związany z kancerogenezą wywołaną paleniem tytoniu i charakteryzuje się bardzo dużą liczbą mutacji somatycznych. Z tego powodu jest dobrym kandydatem do zastosowania leków działających na punkty kontrolne (immune check points). Leki takie jak: ipilimumab (anty CTLA-4) oraz niwolumab (anty PD-L1) są już zalecane przez NCCN, na podstawie badań klinicznych II fazy. Pembrolizumab (anty-PD-L1) jest w trakcie badań klinicznych III fazy w nawrocie drobnokomórmowego raka płuca.
Obecnie trwają badania wielu innych leków immunologicznych w tym wskazaniu. Badacze mają nadzieję, że szansą powodzenia mogą zakończyć się także próby łączenia leków immunologicznych o różnych mechanizmach działania.

W celu umówienia się na konsultację u onkologa, chirurga, chemioterapeuty w Poradnii Nowotworów Płuca i Torakochirurgii skontaktuj się z placówką Onkolmed Lecznica Onkologiczna pod numerem telefonu: +48222902337.